Rafał Żak zaprasza do świata nauki, po którym porusza się ruchem konika szachowego, do tego goni króliczka, prowadząc żółwia na smyczy. Jaki wzór fizyczny jest najpiękniejszy i czy piękno jest w nauce w ogóle istotne?
Dlaczego lepiej byłoby, gdyby odbił ci żonę toreador niż chemik?
Czy lwiątka rodzą się ślepe? Który naukowiec podryfował do świata pseudonauki, głosząc cudowne działanie witaminy C, a który się zagłodził z obawy przed zatruciem?
Dlaczego nikt nie rodzi się humanistą?
Kto jest karłem stojącym na ramionach gigantów?
Ilu trzeba fizyków teoretycznych do otwarcia butelki wina bez korkociągu?
I dlaczego dobrze, że jest Skłodowska?
Chociaż w Nudnym słowie na N nie brakuje teorii fizycznych, wzorów i liczb, to na pierwszym planie są ludzie.
Czasem wprowadzani subtelnie, a czasem rysowani przesadnie grubą kreską.
Kłócą się, szlajają po barach i grają na bongosach, ale co najważniejsze: popychają świat do przodu, rozwikłując zagadki Wszechświata.
„Czemu nie czerpać przyjemności z przyglądania się nauce, z wsłuchiwania się w nią? - pyta Żak.
- Nie trzeba dążyć do tego, żeby samodzielnie ją uprawiać. Można przecież - idąc za słowami Richarda Dawkinsa - być koneserem muzyki i nie umieć zagrać ani jednej nuty na żadnym instrumencie.
Taka znajomość nauki też może dawać radość. Uczmy się tego wszyscy, bez konieczności opanowania pasaży i akordów, bez przymusu bycia wirtuozem".
![[{[item.product.name]}]]([{[item.product.photo.url]}] 125w)
